Ένα θέμα που έχει απασχολήσει έντονα τους πολίτες από τον Μάρτιο του περασμένου έτους, όπου και άρχισαν να επιβάλλονται διάφορα μέτρα από τις κυβερνήσεις για αντιμετώπιση και αναχαίτιση της εξάπλωσης του COVID-19, είναι η συμβατότητα των μέτρων αυτών με τα Συνταγματικά και Ανθρώπινα μας Δικαιώματα.
Είναι δεδομένο ότι τα μέτρα αυτά έχουν περιορίσει σημαντικά την άσκηση των συνταγματικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας, όπως το δικαίωμα της μετακίνησης, των συναθροίσεων, της εκπαίδευσης, της απασχόλησης, της θρησκείας κ.α.
Σημειώνεται ότι τα πλείστα συνταγματικά μας δικαιώματα δεν είναι απόλυτα αλλά δύνανται να υπόκεινται σε όρους, περιορισμούς και κυρώσεις σε συγκεκριμένες περιπτώσεις όπου αυτό επιτρέπεται από τον νόμο και είναι αναγκαίο για την προστασία καθορισμένων σημαντικών σκοπών, συμπεριλαμβανομένης μεταξύ άλλων της δημόσιας υγείας.
Συνεπώς δέν χωρεί αμφιβολίας ότι oι περιορισμοί σε κάποια απο τα δικαιώματα και τις ελευθερίες μας καθίστανται αναγκαίοι για την προστασία της δημόσιας υγείας μέχρι την αποτελεσματική αναχαίτιση της εξάπλωσης της πανδημίας. Πάντοτε θα πρέπει όμως να εφαρμόζεται η αρχή της αναλογικότητας και τα μέτρα να μήν υπερβαίνουν το μέτρο του αναγκαίου.
Δεδομένης της παρατεταμένης χρονικής διάρκειας των μέτρων αυτών, πολλοί πολίτες ισχυρίζονται ότι η παραβίαση των Συνταγματικών τους Δικαιωμάτων είναι δυσανάλογη και πέραν του αναγκαίου.
Σημειώνεται ότι η Κύπρος δέν έχει κυρήξει κατάσταση εκτάκτης ανάγκης, κατι που θα επέτρεπε την αναστολή ορισμένων συνταγματικών δικαιωμάτων (βλέπετε άρθρο 183 του Συντάγματος).
Παραθέτω παρακάτω κάποια απο τα Συνταγματικά μας δικαιώματα που έχουν επηρεαστεί δυσμενώς απο τα μέτρα της κυβέρνησης για την καταπολέμηση της πανδημίας.
- Δικαίωμα στην ελεύθερη μετακίνηση. (άρθρο 13 του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας)
«1. Έκαστος έχει το δικαίωμα ελευθέρας μετακινήσεως εντός του εδάφους της Δημοκρατίας και διαμονής εις οιονδήποτε τμήμα αυτής υποκείμενος εις τους υπό του νόμου επιβαλλομένους, αναγκαίους δε κρινομένους μόνον διά την άμυναν ή την δημοσίαν υγείαν περιορισμούς ή ούς προβλέπονται ως ποινή επιβαλλομένη υπό του αρμοδίου δικαστηρίου. 2. Έκαστος έχει το δικαίωμα να εγκαταλείψη μονίμως ή προσωρινώς το έδαφος της Δημοκρατίας υποκείμενος εις τους υπό του νόμου τεθειμένους ευλόγους περιορισμούς».[1]
Το δικαίωμα αυτό όπως όλοι γνωρίζουμε έχει περιοριστεί σημαντικά με την ελεγχόμενη μετακίνηση με απστολή μηνύματος, με ανώτατο όριο τις 2 μετακινήσεις την ημέρα, νοουμένου ότι αυτές εμπίπτουν σε προκαθορισμένες κατηγορίες και διαρκούν μέχρι και 3 ώρες έκαστη και με το curfew/απαγόρευση της κυκλοφορίας μετά από συγκεκριμένη ώρα το βράδυ.
Όπως προκύπτει από το πιο πάνω άρθρο, το δικαίωμα αυτό δεν είναι απόλυτο αλλά δύναται να υπόκειται σε περιορισμούς όπου αυτό είναι αναγκαίο για σκοπούς προστασίας της δημόσιας υγείας και νοουμένου ότι οι περιορισμοί επιβάλλονται από τον νόμο.
2. Δικαίωμα του συνέρχεσθαι. Άρθρο 21 του Συντάγματος της ΚΔ.
«1. Έκαστος έχει το δικαίωμα του συνέρχεσθαι ειρηνικώς. 2. Έκαστος έχει το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι μετ’ άλλων περιλαμβανομένου του δικαιώματος ιδρύσεως συντεχνιών και προσχωρήσεως εις ταύτας προς προστασίαν των ιδίων αυτού συμφερόντων. Παρά τους κατά την τρίτην παράγραφον του παρόντος άρθρου περιορισμούς, ουδείς εξαναγκάζεται να προσχωρήσει εις οιονδήποτε συνεταιρισμόν ή να συνεχίση να μετέχη αυτού ως μέλος. 3. Ουδείς άλλος περιορισμός επιβάλλεται επί της ασκήσεως των δικαιωμάτων τούτων πλην των υπό του νόμου καθοριζομένων, απολύτως δε αναγκαίων μόνον προς το συμφέρον της ασφαλείας της Δημοκρατίας ή της συνταγματικής τάξεως ή της δημοσίας ασφαλείας ή της δημοσίας τάξεως ή της δημοσίας υγιείας ή των δημοσίων ηθών ή της προστασίας των δικαιωμάτων και ελευθεριών των ηγγυημένων υπό του παρόντος Συντάγματος εις παν πρόσωπον είτε το πρόσωπον τούτο μετέχει τοιαύτης συγκεντρώσεως ή είναι μέλος τοιούτου συνεταιρισμού, είτε ου. 4. Απαγορεύεται πας συνεταιρισμός έχων αντικείμενον ή δράσιν αντιθέτους προς την συνταγματικήν τάξιν. 5. Ο νόμος δύναται να υποβάλη εις περιορισμούς την άσκησιν των δικαιωμάτων τούτων υπό προσώπων ανηκόντων εις τας ενόπλους δυνάμεις, την αστυνομίας ή την χωροφυλακήν. 6. Αι διατάξεις του παρόντος άρθρου εφαρμόζονται επίσης επί συστάσεως εταιρειών παντός είδους και άλλων κερδοσκοπικών συνεταιρισμών, τηρουμένων των διατάξεων οιουδήποτε νόμου ρυθμίζοντος τα της ιδρύσεως ή τα της κτήσεως της νομικής προσωπικότητος, τα των μετεχόντων μελών, περιλαμβανομένων των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων τούτων, τα της διαχειρίσεως και διοικήσεως και τα της εκκαθαρίσεως και διαλύσεως αυτών». (η υπογράμμιση είναι δική μου).
Όπως γνωρίζουμε το δικαίωμα μας αυτό έχει περιοριστεί αρκετά με τους περιορισμούς σε συναθροίσεις σε οικείες, πάρκα κτλ (όπου υπάρχει μέγιστος αριθμός ατόμων).
Όπως προκύπτει από το πιο πάνω άρθρο, το δικαίωμα αυτό δεν είναι απόλυτο αλλά δύναται να υπόκειται σε περιορισμούς όπου αυτό είναι αναγκαίο για σκοπούς προστασίας της δημόσιας υγείας, νοουμένου ότι οι περιορισμοί επιβάλλονται από τον νόμο.
3. Δικαίωμα στην απασχόληση. Άρθρο 25 του Συντάγματος της ΚΔ.
«1. Έκαστος έχει το δικαίωμα να ασκή οιονδήποτε επάγγελμα ή να επιδίδεται εις οιανδήποτε απασχόλησιν, εμπόριον ή επικερδή εργασίαν. 2. Η άσκησις του δικαιώματος τούτου δύναται να υπαχθή εις τους υπό του νόμου τιθεμένους όρους, περιορισμούς ή διατυπώσεις, αναφερομένους αποκλειστικώς εις τα συνήθως απαιτούμενα διά την άσκησιν οιουδήποτε επαγγέλματος προσόντα ή οίτινες είναι απαραίτητοι μόνον προς το συμφέρον της ασφαλείας της Δημοκρατίας ή της συνταγματικής τάξεως ή της δημοσίας ασφαλείας ή της δημοσίας τάξεως ή της δημοσίας υγιείας ή των δημοσίων ηθών ή της προστασίας των δικαιωμάτων και ελευθεριών των ηγγυημένων υπό του Συντάγματος εις οιονδήποτε πρόσωπον ή προς το δημόσιον συμφέρον υπό τον όρον ότι διατυπώσεις, όροι και περιορισμοί δεν θα τίθενται διά νόμου κατ’ επίκλησιν του δημοσίου συμφέροντος εφ’ όσον είναι αντίθετοι προς τα συμφέροντα εκατέρας κοινότητος. 3. Κατ’ εξαίρεσιν των προμνησθεισών διατάξεων του παρόντος άρθρου ο νόμος δύναται να ορίση, εφ’ όσον τούτο συνάδη προς το δημόσιον συμφέρον, ότι ωρισμέναι επιχειρήσεις παρέχουσαι ουσιώδη δημοσίαν υπηρεσίαν ή σχετικαί προς την εκμετάλλευσιν των πηγών ενεργείας ή άλλων φυσικών πόρων θα ασκώνται αποκλειστικώς υπό της Δημοκρατίας ή υπό δήμου ή υπό νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου ιδρυομένου προς τον σκοπόν τούτον υπό του ανωτέρω νόμου και διοικουμένου υπό τον έλεγχον της Δημοκρατίας και του οποίου το κεφάλαιον δύναται να προέρχηται εκ δημοσίων και ιδιωτικών πόρων ή μόνον εξ εκατέρας των πηγών τούτων. Εφ’ όσον όμως τοιαύτη επιχείρησις ησκείτο υπό οιουδήποτε προσώπου, πλην δήμου ή νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου, αι χρησιμοποιηθείσαι διά την τοιαύτην επιχείρησιν εγκαταστάσεις τη αιτήσει του ενδιαφερομένου εξαγοράζονται επί τη καταβολή δικαίου τιμήματος υπό της Δημοκρατίας ή του δήμου ή του νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου, αναλόγως της περιπτώσεως».
Το δικαίωμα αυτό έχει περιοριστεί αρκετά, με τις υποχρεωτικές αναστολές εργασιών για ορισμένες επιχειρήσεις, ενώ υπόκειται σε όρους και προυποθέσεις, με την υποχρεωτική υποβολή σε rapid test κ.α
Όπως προκύπτει από το πιο πάνω άρθρο, το δικαίωμα αυτό δεν είναι απόλυτο αλλά δύναται να υπόκειται σε περιορισμούς όπου αυτό είναι αναγκαίο για σκοπούς προστασίας της δημόσιας υγείας και νοουμένου ότι οι περιορισμοί επιβάλλονται από τον νόμο.
4. Δικαίωμα στην θρησκεία (Άρθρο 18 του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας).
«1. Έκαστος έχει το δικαίωμα ελευθερίας σκέψεως, συνειδήσεως και θρησκείας. 2. Πάσαι αι θρησκείαι, των οποίων τα δόγματα και αι ιεροτελεστίαι δεν είναι μυστικαί, είναι ελεύθεραι. 3. Πάσαι αι θρησκείαι είναι ίσαι ενώπιον του νόμου. Μη θιγομένης της κατά το Σύνταγμα αρμοδιότητος των Κοινοτικών Συνελεύσεων, ουδεμία νομοθετική, εκτελεστική ή διοικητική πράξις της Δημοκρατίας δύναται να κάμη δυσμενή διάκρισιν εις βάρος οιουδήποτε θρησκευτικού ιδρύματος ή θρησκείας. 4. Έκαστος είναι ελεύθερος και έχει το δικαίωμα να πρεσβεύη την πίστιν αυτού και να εκδηλώνη την θρησκείαν ή τας θρησκευτικάς αυτού πεποιθήσεις διά της λατρείας, διδασκαλίας, ασκήσεως ή τηρήσεως των τύπων είτε ατομικώς είτε συλλογικώς κατ’ ιδίαν ή δημοσία και να μεταβάλλη την θρησκείαν ή τας θρησκευτικάς πεποιθήσεις αυτού. 5. Η χρήσις φυσικής ή ηθικής βίας προς τον σκοπόν, όπως εξαναγκασθή το άτομον να μεταβάλη την θρησκείαν αυτού ή να εμποδισθή όπως, μεταβάλη ταύτην, απαγορεύεται. 6. Η ελευθερία εκδηλώσεως της θρησκείας ή της θρησκευτικής πεποιθήσεως υπόκειται μόνον εις τους υπό του τόμου προδιαγεγραμμένους περιορισμούς τους αναγκαίους προς το συμφέρον της ασφαλείας της Δημοκρατίας ή της συνταγματικής τάξεως ή της δημοσίας ασφαλείας ή της δημοσίας τάξεως ή της δημοσίας υγιείας ή των δημοσίων ηθών ή της προστασίας των δικαιωμάτων και ελευθεριών των υπό του Συντάγματος ηγγυημένων εις παν πρόσωπον. 7. Μέχρι της συμπληρώσεως του δεκάτου έκτου έτους της ηλικίας η απόφασις περί της θρησκείας, την οποίαν θα ακολουθήση το άτομον λαμβάνεται υπό του έχοντος την νόμιμον επιμέλειαν αυτού. 8. Ουδείς δύναται να υποχρεωθή εις πληρωμήν οιουδήποτε φόρου ή τέλους, αι πρόσοδοι των οποίων έχουσιν ειδικώς διατεθή εν όλω ή εν μέρει διά σκοπούς αναγομένους εις θρησκείαν διάφορον της ιδίας αυτού».
Όπως προκύπτει από το πιο πάνω άρθρο, το δικαίωμα αυτό δεν είναι απόλυτο αλλά δύναται να υπόκειται σε περιορισμούς όπου αυτό είναι αναγκαίο για σκοπούς προστασίας της δημόσιας υγείας, νοουμένου ότι οι περιορισμοί επιβάλλονται από τον νόμο.
5. Δικαιωμα στην εκπαίδευση. Αρθρο 20 του Συντάγματος.
«1. Έκαστος έχει το δικαίωμα να εκπαιδεύηται και έκαστον άτομον ή ίδρυμα έχει το δικαίωμα να παρέχη εκπαίδευσιν τηρουμένων των διατυπώσεων, όρων και περιορισμών των επιβαλλομένων υπό του οικείου κοινοτικού νόμου των αναγκαίων μόνον προς το συμφέρον της ασφαλείας της Δημοκρατίας ή της συνταγματικής τάξεως ή της δημοσίας ασφαλείας ή της δημοσίας τάξεως ή της δημοσίας υγιείας ή των δημοσίων ηθών ή του βαθμού και της ποιότητος της παιδείας ή προς προστασίαν των δικαιωμάτων και ελευθεριών των άλλων, συμπεριλαμβανομένου και του δικαιώματος των γονέων, όπως διασφαλίζωσιν υπέρ των τέκνων αυτών εκπαίδευσιν συνάδουσαν προς τας θρησκευτικάς αυτών πεποιθήσεις. 2. Μερίμνη της ελληνικής και της τουρκικής Κοινοτικής Συνελεύσεως ή στοιχειώδης εκπαίδευσις θέλει καταστή δωρεάν προσιτή εν τοις αντιστοίχοις κοινοτικοίς σχολείοις της στοιχειώδους εκπαιδεύσεως. 3. Η στοιχειώδης εκπαίδευσις είναι υποχρεωτική διά πάντας τους πολίτας τους έχοντας συμπληρώσει την απαιτουμένην ηλικίαν, ως θέλει ορίσει ο οικείος κοινοτικός νόμος. 4. Μερίμνη της ελληνικής και της τουρκικής Κοινοτικής Συνελεύσεως θα καταστή προσιτή πλην της στοιχειώδους και η περαιτέρω εκπαίδευσις εις ενδεδειγμένα και άξια υποστηρίξεως πρόσωπα, εφ’ ους όρους και προϋποθέσεις θα ορίση ο οικείος κοινοτικός νόμος».
Όπως προκύπτει απο τα πιο πάνω, το δικαίωμα αυτό δέν είναι απόλυτο αλλά δύναται να υπόκειται σε περιορισμούς, όπου αυτό είναι αναγκαίο για την προστασία της δημόσιας υγείας.
6. Δικαίωμα σε δίκαιη δίκη (άρθρο 30 του Συντάγματος)
«1. Εις ουδένα δύναται ν’ απαγορευθή η προσφυγή ενώπιον του δικαστηρίου, εις ο δικαιούται να προσφύγη δυνάμει του Συντάγματος. Η σύστασις δικαστικών επιτροπών ή εκτάκτων δικαστηρίων υπό οιονδήποτε όνομα απαγορεύεται. 2. Έκαστος, κατά την διάγνωσιν των αστικών αυτού δικαιωμάτων και υποχρεώσεων ή οιασδήποτε κατ’ αυτού ποινικής κατηγορίας, δικαιούται ανεπηρεάστου, δημοσίας ακροαματικής διαδικασίας εντός ευλόγου χρόνου, ενώπιον ανεξαρτήτου, αμερολήπτου και αρμοδίου δικαστηρίου ιδρυομένου διά νόμου. Αι αποφάσεις των δικαστηρίων δέον να είναι ητιολογημέναι και ν’ απαγγέλλωνται εν δημοσία συνεδριάσει, πλην όμως ο τύπος και το κοινόν δύνανται ν’ αποκλεισθώσιν εξ ολοκλήρου ή μέρους της δίκης τη αποφάσει του δικαστηρίου, οσάκις απαιτή τούτο το συμφέρον της ασφαλείας της Δημοκρατίας ή της συνταγματικής τάξεως ή της δημοσίας τάξεως ή της δημοσίας ασφαλείας ή των δημοσίων ηθών ή το συμφέρον των ανηλίκων ή η προστασία της ιδιωτικής ζωής των διαδίκων ή υπό ειδικάς συνθήκας, καθ’ ας κατά την κρίσιν του δικαστηρίου η δημοσιότης θα ηδύνατο να επηρεάσει δυσμενώς το συμφέρον της δικαιοσύνης. 3. Έκαστος έχει το δικαίωμα: (α) να πληροφορηθή τους λόγους, δι’ ους καλείται να εμφανισθή ενώπιον του δικαστηρίου, (β) να προβάλη τους ισχυρισμούς αυτού ενώπιον του δικαστηρίου και να έχη χρόνον επαρκή διά την προπαρασκευήν τούτων, (γ) να προσάγη ή να προκαλή την προσαγωγήν των μέσων αποδείξεως και να εξετάζη μάρτυρας συμφώνως τω νόμω, (δ) να έχη συνήγορον της ιδίας αυτού εκλογής και να έχη δωρεάν νομικήν αρωγήν, οσάκις το συμφέρον της δικαιοσύνης απαιτή τούτο και όπως ο νόμος ορίζει, (ε) να έχει δωρεάν συμπαράστασιν διερμηνέως, εφ’ όσον δεν δύναται να κατανοή ή ομιλή την εν τω δικαστηρίω χρησιμοποιουμένην γλώσσαν».
Όπως προκύπτει απο τα πιο πάνω, το δικαίωμα αυτό είναι απόλυτο και δέν χωρεί δυνατότητα περιορισμού του για λόγους δημοσίας υγείας.
Μετά απο την αναγνώριση του COVID-19 ως πανδημία απο τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και την επιβολή μέτρων καταπολέμησης της απο την ΚΔ είχαν αναβληθεί πολλές υποθέσεις ενώ απαγορεύθηκε για μεγάλο διάστημα η καταχώρηση νέων αγωγών, με αποτέλεσμα το δικαίωμα πρόσβασης στην δικαιοσύνη να επηρεαστεί δυσμενώς.
Δυνατότητα πολίτη να κινηθεί δικαστικά εναντίον της Κυβέρνησης.
Διοικητική Προσφυγή
Σημειώνεται ότι είναι πολύ δύσκολο για πολίτη να προσφύγει με διοικητική προσφυγή εναντίον της Κυβέρνησης της ΚΔ για παραβίαση των δικαιωμάτων του λόγω των μέτρων καταπολέμησης της πανδημίας, διότι τα μέτρα αυτά είναι συλλογικά και αποτελούν πράξεις κυβερνήσεως και είναι συνεπώς δύσκολο να αποδειχθεί έννομο ενεστώς συμφέρον του προσφέυγοντα.
Αστική Αγωγή
Για να καταχωρηθεί αστική αγωγή εναντίον της Δημοκρατίας σύμφωνα με το Άρθρο 172 του Συντάγματος, θα πρέπει να αποδειχθεί άδικη πράξη η παράλειψη που έχει προκαλέσει ζημιά και η οποία τελέστηκε απο όργανο της Κυβέρνσης κατα την άσκηση των καθηκόντων του (εδώ Υπουργ. Υγείας) Για να θεωρείται τέτοια πράξη άδικη θα πρέπει να μήν εξουσιοδοτείται απο τον νόμο. Επειδή όμως τα Διατάγματα αυτά εκδίδονται δυνάμει του Περι Λοιμοκαθάρσεως Νόμου Κεφ. 260, άρθρο 6, είναι δύσκολο να αποδειχθεί ότι τέτοια πράξη είναι άδικη.[2]
Προδικαστική παραπομπή απο το Κυπριακό Δικαστήριο στο ΕΔΑΔ.
Σε σχέση με την δυνατότητα προδικαστικής παραπομπής του ζητήματος στο ΕΔΑΔ στα πλαίσια δικαστικής διαδικασίας στην Κύπρο, σημειώνεται ότι το ΕΔΑΔ πολύ δύσκολα θα αποφασίσει ότι υπάρχει ευθύνη του κράτους σε σχέση με συλλογικά μέτρα που λαμβάνει το κράτος για την καταπολέμηση της πανδημίας.
Σύμφωνα με το άρθρο 34 της Ευρωπαικής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου:
«Το Δικαστήριο μπορεί να επιληφθεί της εξέτασης προσφυγής που υποβάλλεται από κάθε φυσικό πρόσωπο, μη κυβερνητικό οργανισμό ή ομάδα ατόμων, που ισχυρίζεται ότι είναι θύμα παραβίασης, από ένα από τα Υψηλά Συμβαλλόμενα Μέρη, των δικαιωμάτων που αναγνωρίζονται στη Σύμβαση ή στα Πρωτόκολλά της. Τα Υψηλά Συμβαλλόμενα Μέρη αναλαμβάνουν την υποχρέωση να μην παρεμποδίζουν με κανένα μέτρο την αποτελεσματική άσκηση του δικαιώματος αυτού».
Στην υπόθεση Le Mailloux v. France (αίτηση υπ’αριθμό 18108/20), πολίτης της Γαλλίας που διέμενε στην πόλη Marseille προσέφυγε στο ΕΔΑΔ ισχυριζόμενος ότι τα μέτρα της Γαλλικής Κυβέρνησης για την καταπολέμηση της πανδημίας καταπατούσαν τα ανθρώπινα δικαιώματα (συγκεκριμένα το δικαίωμα στην ζωή, σεβασμό στην ιδιωτική και οικογενειακή ζωή και ελευθερία της έκφρασης. Εδώ τα γεγονότα διαφέρουν με την έννοια ότι ο πολίτης προέβαλε ότι τα μέτρα δέν προστάτευαν επαρκώς την υγεία και όχι ότι ήταν πέραν του αναγκαίου). Το ΕΔΑΔ απέρριψε την προσφυγή του τονίζοντας ότι απέτυχε να αποδείξει προσωπικό έννομο συμφέρον, ότι δηλαδή επηρεάστηκε προσωπικά από αυτά τα μέτρα. Σύμφωνα με το ΕΔΑΔ πολίτης δεν δύνανται να ισχυριστεί παράβαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του η οποία προέρχεται από συλλογικά μέτρα που λαμβάνει το κράτος (actio popularis) εφόσον θα πρέπει να είναι ο ίδιος θύμα της παραβίασης της Σύμβασης και να έχει υποστεί άμεση ζημιά από το μέτρο το οποίο καταγγέλλει.
Τα πιο πάνω δέν αποτελούν νομική συμβουλή.
[1] Η υπογράμμιση είναι δική μου.
[2] «6. Το Υπουργικό Συμβούλιο δύναται με Διάταγμα να εκδίδει Κανονισμούς που δημοσιεύονται στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας για όλους ή για οποιουσδήποτε από τους ακόλουθους σκοπούς: (α) τον καθορισμό των μέτρων που λαμβάνονται εντός της Δημοκρατίας σε οποιαδήποτε τοπική περιοχή, είτε εντός είτε εκτός της Δημοκρατίας, που κηρύχτηκε ως μολυσμένη τοπική περιοχή (β) την παρεμπόδιση της εισαγωγής οποιασδήποτε επικίνδυνης μολυσματικής ασθένειας εντός της Δημοκρατίας ή οποιουδήποτε μέρους αυτής από οποιαδήποτε τοπική περιοχή εκτός της Δημοκρατίας, είτε η τοπική αυτή περιοχή είναι μολυσμένη τοπική περιοχή είτε όχι (γ) την παρεμπόδιση της εξάπλωσης οποιασδήποτε επικίνδυνης μολυσματικής ασθένειας από οποιαδήποτε τοπική περιοχή εντός της Δημοκρατίας, είτε είναι μολυσμένη τοπική περιοχή είτε όχι, σε οποιαδήποτε άλλη τοπική περιοχή εντός της Δημοκρατίας (δ) την παρεμπόδιση της μετάδοσης οποιασδήποτε επικίνδυνης μολυσματικής ασθένειας από τη Δημοκρατία ή από οποιαδήποτε τοπική περιοχή εντός της Δημοκρατίας, είτε είναι μολυσμένη τοπική περιοχή είτε όχι, σε οποιαδήποτε τοπική περιοχή εκτός της Δημοκρατίας (ε) το καθορισμό των εξουσιών και καθηκόντων τέτοιων λειτουργών που δυνατό να τους ανατεθεί η εφαρμογή των Κανονισμών αυτών (στ) τον καθορισμό των τελών και δικαιωμάτων που πρέπει να καταβάλλονται για οποιοδήποτε θέμα ή πράγμα που γίνεται βάσει των Κανονισμών αυτών, και το καθορισμό του προσώπου από το οποίο θα καταβάλλονται τα τέλη και δικαιώματα αυτά, και τα πρόσωπα τα οποία θα επιβαρύνονται με τα έξοδα εφαρμογής οποιωνδήποτε τέτοιων Κανονισμών και το πρόσωπο από το οποίο δύνανται να ανακτηθούν οποιαδήποτε τέτοια έξοδα που προκλήθηκαν από τη Κυβέρνηση της Δημοκρατίας, και (ζ) γενικά για την εφαρμογή των σκοπών και διατάξεων του Νόμου αυτού και οποιασδήποτε υγειονομικής σύμβασης στην οποία η Δημοκρατία προσχώρησε ή δυνατό μελλοντικά να προσχωρήσει (η) τη δημιουργία δικτύου Επιδημιολογικής Επιτήρησης και Ελέγχου Λοιμωδών Νοσημάτων με στόχο την παρακολούθηση, καταγραφή, ανάλυση δεδομένων που αφορούν λοιμώδη νοσήματα και την παροχή πληροφοριών σε αρμόδιες αρχές άλλων χωρών»
Cyprus Law Notes 